Escribo sen pedir permiso
Porque entendo que vivimos nun país e nunha sociedade onde, entre todas e todos, decidimos que iso é posible.
Canto sen pedir permiso, porque así o decidimos entre todas e todos.
Fago chistes sen pedir permiso.
Debuxo sen pedir permiso, pola mesma razón.
Mesmo saio da miña casa sen que me teñan que dar permiso.

Porén, mentres escribo isto, teñen a posibilidade de ir ao cárcere persoas por facer chistes de ditadores ou por cantar contra as aberracións da oligarquía. Mesmo secuestran libros no país no que escribo nestes momentos e están no cárcere persoas que defenden a posibilidade de saír da súa casa-Estado mediante a votación, sinónimo de expresión democrática. E non o entendo.

Non entendo a pasividade diante destes acontecementos, a anestesia que sufrimos como grupo humano diante destas cuestións. Non entendo como recibimos as cifras de mortos no Mediterráneo sen pedir contas aos que propician estas mortes e vendo como ameazan, acusan e xulgan aos que salvan vidas. Os nosos espíritos están inermes, como se nos botasen droga no colacao.

Entendo que quen permite esas mortes, quen rouba os aforros de toda unha vida mediante enganos, quen deixa ás persoas sen fogar, quen cobra desproporcionadamente pola calor que precisamos, a luz, a auga, a comida, e deixa que as persoas pasen frío, ou que non vexan, ou que teñan sede e fame e que non teñan un fogar, deberan estar afastados da sociedade construída entre todas e todos. Pero estas persoas son as que mellor viven e a súa presenza inunda e prostitúe os medios de comunicación de masas. A cultura da morte disfrazada de cultura do éxito. Protexida por leis feitas por e para eles. Esas persoas son ensalzadas e miramos pasmados para elas mentres ollamos para outro lado ao ver persoas que buscan comida en contedores de lixo.
Iso é unha sociedade indecente, non?

Non entendo, e por iso escribo isto.
Non entendo e por iso fago teatro. Para entender. Para recibir e para transmitir coñecementos, iso que nos fai seres humanos, como o riso, como a música, como a arte, como a cultura.

E por iso seguimos a voltas nesta edición coa chamada memoria histórica, para non esquecer.
E por iso falamos dos exterminios en Perú, da represión íntima en Marrocos, da migración con Guinea Ecuatorial. E reflexionamos co bufón Bassi e con Quico Cadaval, e rimos con Yllana, Dado (que vén de Canadá), coa Aula de Pamplona ou Huelva...
E falamos da fame con La Líquida.
E entramos na poética do teatro portugués e na enerxía e plasticidade dos grupos universitarios de León, de Burgos, de Galicia...
E xuntamos a Medea con tolleitos e ao oxímoro da avoa coa música galego-marroquiana de TanDub.

Para que? Para comprender.
Para declarar coa arte, desde un minúsculo lugar do universo e da historia, que queremos que sexan libres as persoas que escriben, que cantan, que fan chistes, que danzan, que aman, que queren saír...
E tamén para preguntarse por que son admiradas e non afastadas da sociedade as persoas que por acción ou omisión matan, deixan sen fogar, provocan fame e sede, fan pasar frío e non deixan ver... non deixan ver a marabilla de mundo no que podemos e debemos vivir.

Benvidas e benvidos á 23ª MITEU

Fernando Dacosta
Director da MITEU

Abril de 2018